زندگی نامه استاد شهریاری

سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، شاعر

پارسی‌گوی آذری‌زبان، در سال ۱۲۸۵ هجری ششمسی در

روستای خشکناب در بخش قره‌چمن آذربایجان متولد شد. او

تحصیلات خود را در مدرسه متحده و فیوضات و متوسطه تبریز و

دارالفنون تهران گذراند و وارد دانشکده طب شد. سرگذشت

عشق آتشین وناکام او که به ترک تحصیل وی از رشته پزشکی

در سال آخر منجر شد، مسیر زندگی او را عوض کرد و تحولات

درونی او را به اوج معنوی ویژه‌ای کشانید و به اشعارش شور و

حالی دیگر بخشید. وی سرانجام پس از هشتاد و سه سال

زندگی شاعرانه پربار در ۲۷ شهریور ماه ۱۳۶۷ هجری شمسی

درگذشت و بنا به وصیت خود در مقبرة الشعرای تبریز به خاک

سپرده شد.

کی از معروفترین غزل های شهریار

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا